To control or not to control?

Dat ons brood & yoga bedrijfje een dekmantel is om simpelweg onszelf te zijn, te genieten van het leven en met elkaar en de wereld te delen wat er is, dat vertel ik graag aan anderen. Dat het af en toe balanceren is tussen controleren en overgeven, ook dat is iets wat ik graag deel. Ik vermoed dat het een illusie is te menen dat we allemaal altijd 100% het gevoel hebben in evenwicht te zijn. Dat is ook niet gewenst, vermoed ik.

Tijdens de yogalessen benadruk ik bij balansoefeningen dat het niet gaat om het perfecte evenwicht, maar eerder om de bewustwording en de observatie van je lichaam en je geest die voortdurend in beweging zijn rondom dat punt van balans. Vaak juist in het niet doen en puur zijn ontstaat onverwacht een gevoel van rust waarin evenwicht wordt ervaren. Dat moment, waar onze geest vaak direct het etiket ‘goed’ op plakt, gaat ook weer voorbij. Meestal gaat het al voorbij zodra onze geest dat etiket plakt, want het leven laat zich niet bestickeren.

Het voelt alsof iets me ontglipt. Maar hoe kan iets me ontglippen wat nooit van mij is geweest?

Inmiddels is de 33ste week van de zwangerschap aangebroken. Een bijzondere tijd. Ik merk dat de aandacht langzaam naar binnen gaat en het leven ondersteunt dat op een fantastische manier. Van de 7 wekelijkse yogalessen in januari, zijn er nog 3 overgebleven op dit moment. Zo tegen de zomer lopen de meeste vaste reeksen af en veel yogi’s willen ook graag een zomerstop. Ik vind dat niet altijd leuk en makkelijk. Ik was, en ben, best een beetje trots dat de yogalessen zo goed lopen, dat de reacties over het algemeen positief zijn en dat er elke week wel mensen langskomen die ook graag op het matje willen. Het voelt alsof iets me ontglipt. Maar hoe kan iets me ontglippen wat nooit van mij is geweest?

Angstjes steken de kop op. “Wat als het niet lukt om na de bevalling de lessen weer goed op te pakken? Wat als ‘mijn’ yogi’s niet meer terugkomen? Wat als die 15 kilo blijven ‘plakken’. Lekker voorbeeld ben je dan!”

Het lijkt net alsof er een ‘IK’ en een ‘echte ik’ bestaan. De ‘IK’ die zich graag alles toe-eigent, op eigen conto schrijft en wil controleren. De ‘echte ik’ die voelt dat vertrouwen voldoende is, dat alles wat nodig is op tijd komt, en die me doet lachen als ik begin te piekeren omdat wat ‘IK’ nodig heeft, niet op tijd of in zijn geheel niet arriveert. “IK vertrouw me suf, waarom komt het dan niet?”

De ‘echte ik’ onderstreept: “Een yoga houding (asana) is een proces waarin in ontspanning en bewustzijn alle lichaamsdelen vanzelf op hun plek ‘vallen’… tot dat punt waarop de fotograaf van de yogaboeken meestal afdrukt. Die pose lijkt leidend, maar de waarde ligt in het proces en niet in dat ene moment wat doet voorkomen alsof een houding een statisch gegeven is.

Tegen de tijd dat ik mezelf uit mijn iets te skinny zwangerschapsbroek heb gehesen en ik mijn opgezwollen kuiten en enkels succesvol het hoofd heb weten te bieden, is laatst genoemd lichaamsdeel een tikje rood aangelopen. Steekt prachtig af bij het knalgele Sivananda yoga T-shirt wat je als leraar behoort te dragen.

Om mezelf een spiegel voor te houden, heb ik een yoga foto sessie georganiseerd. Als ik in de toekomst zwangerschapsyoga kan aanbieden, dan heb ik daar wat mooi beeldmateriaal bij. Tikje uitdagend om dit te plannen na een vrij drukke maar gezellige zaterdag in de winkel. Tegen de tijd dat ik mezelf in de yogazaal uit mijn iets te skinny zwangerschapsbroek heb gehesen en ik mijn opgezwollen kuiten en enkels succesvol het hoofd heb weten te bieden, is laatst genoemd lichaamsdeel een tikje rood aangelopen. Steekt prachtig af bij het knalgele Sivananda yoga T-shirt wat je als leraar behoort te dragen. Geel staat voor kennis en leren. Flatteus is niet op het omhoogkruipende shirtje van toepassing. In overleg met fotografe wordt afgezien van de witte broek eronder. Die broek hoort ook bij de lesgeef outfit. Wit staat voor puurheid. Maar door die puurheid heen, schijnt helaas de blauw gestreepte uitgelubberde boxershort van de bakker waarin ik er ’s ochtend voor de spiegel uitzie als een soort Obelix, maar die wel erg comfortabel zit. Gelukkig heb ik wat back up leggings meegenomen.

Ik hoor mezelf tegen de fotografe zeggen: “De houdingen hoeven er niet perfect uit te zien want ik wil toekomstige zwangere yogi-dames niet afschrikken met yoga magazine proof asanas. Vrouwen moeten zich kunnen identificeren en voelen dat het ook voor hen is weggelegd.” Toch wringt het als ik het resultaat van de shoot zie: “Hmm, dat been is niet recht, dat handje staat verkeerd. Zal ik de foto’s wel gebruiken”. De geest wil graag controleren.

Gelukkig is daar altijd die ‘echte ik’, te herkennen aan zachtheid en vooral te herkennen aan afwezigheid. Afwezigheid van oordelen, afwezigheid van spanning, afwezigheid van praatjes, en vooral de afwezigheid van de wens om alles ‘in goede banen’ te willen leiden. To control or not to control? In eenvoud beantwoordt door de afwezigheid van de vraag zelf. Je hoeft niet te twijfelen aan het beeld van jezelf, want het is slechts een beeld. Je hoeft niet te strijden tegen zorgen over wat is, want ook dat zal weer veranderen, en je hoeft ook niet te vluchten voor de mindere kanten van je gedrag. Je mag simpelweg zijn, genieten en delen. Dat vertel ik graag aan anderen, aan mezelf en aan de baby-to-be.