Uitgerekend vandaag

“Waarom moet dat nu uitgerekend vandaag gebeuren?” Een veelgehoorde vraag als op een zekere dag een druppeltje iemands emmer doet overlopen. Dat kon er net niet meer bij. Het lijkt vaak alsof de dingen precies op dat moment gebeuren waarop ze niet uitkomen. Of andersom. Als we graag willen dat iets gebeurt, laat het vaak op zich wachten. Dat geeft innerlijke onvrede of op zijn minst een gevoel van gebrek aan controle.

Controle, daar zijn we als mens dol op. Laat ik voor mezelf spreken. Controle, daar ben IK dol op. Een tikje vermoeiende bezigheid, dat wel hoor, om graag de controle over zaken te houden. Want het leven, en zeker mensen met hun eigen visie en energie, laten zich niet eenvoudig sturen. De vraag is of je dat ook werkelijk wilt, mensen ‘aan’sturen.

Mijn werkelijke ervaring is dat als je het leven laat stromen, en mensen laat zijn, zonder weerstand tegen wat er is op een moment en zonder verlangen naar wat er niet is op dat moment, het leven als veel meer ontspannen en plezierig ervaren wordt. Zelden is of ontstaat er werkelijk een probleem omdat er niet aan mijn verwachting wordt voldaan. Behalve als er weerstand is. Maar dan is weerstand dat probleem en niet de situatie zelf.

Ik verwachtte zo’n ronde gelukzalige gezellige, hoewel beetje emotionele, vrouw vol verwachting uitkijkend naar die roze wolk die langzaam deze kant op zou komen en waar ik me dan graag op mee zou laten drijven dromend van babyteentjes en een schattig neusje. In plaats daarvan zie ik buiten een grijze lucht en in plaats van naar stapeltjes schattige babybroekjes en slofjes kijk ik naar dit beeldscherm, een verlangen naar een sterke bak koffie onderdrukkend.

Een vrij droog theoretisch monoloogje dit. Dat zou je niet verwachten van deze bijna mama die vandaag is uitgerekend. Had ik ook niet zien aankomen. Ik verwachtte zo’n ronde gelukzalige gezellige, hoewel beetje emotionele, vrouw vol verwachting uitkijkend naar die roze wolk die langzaam deze kant op zou komen en waar ik me dan graag op mee zou laten drijven dromend van babyteentjes en een schattig neusje. In plaats daarvan zie ik buiten een grijze lucht en ik kijk in plaats van naar stapeltjes schattige babybroekjes en slofjes naar dit beeldscherm, een verlangen naar een sterke bak koffie onderdrukkend. Het leven laat zich niet controleren. Bri laat zich niet controleren. Soms intens geleid door beleving van binnenuit, door gevoel en door stroming. Soms behoorlijk vast in denkpatronen, (risico)analyses, argumenten en planningen. Twee kanten van dezelfde Bri-medaille, die op zich een goede balans geven. Maar balans is geen balans als deze niet af en toe eens goed doorslaat.

Ik heb door de jaren heen behoorlijk mijn best gedaan om controle los te laten. Als Ik het zelf mag zeggen ben ik daar aardig in geslaagd. Ik kwam in die felbegeerde flow waarin alles zich als vanzelf lijkt te ont-wikkelen zonder dat je daar moeite voor moet doen. Heerlijk. Opeens bevond ik me in een 'hele prima situatie die best zo mocht blijven want het voelt zo fijn’, also known as comfortzone. Die situatie wilde ik graag behouden. Daar kwam goede vriend controle zich al enthousiast melden om zich van deze behoudende taak te kwijten. Zo’n vriendelijk gebaar sla ik niet af.

Comfortzone is een fijne plek om op te laden, om te genieten van rust en ruimte, maar een tikje saai en onbewogen is het er wel. Gelukkig diende zich er toen baby nieuws aan. Pittige schop onder mijn kont en vanuit mijn comfortzone belandde ik in vraagtekenland. Want: Wat doe je met een baby? Wat is de bedoeling met een baby? Ongeveer acht maanden na mijn opmerking tegen de bakker: “Die test zegt dat ik zwanger ben, maar ik denk dat het een foutje is hoor. Ik probeer het morgen nog wel een keer”, wacht ik met smart op de kleine. Niet omdat ik niet kan wachten de kleine in mijn armen te houden. Niet omdat ik er fysiek genoeg van heb, wat je wel eens hoort. Natuurlijk piep en kraak ik hier en daar wat meer dan normaal. Ook baal ik van het verrassende zwangerschapskwaaltje dat intreedt na de 33e week waarbij je alles uit je handen laat vallen en je 20 keer op een dag moet bukken, wat nu juist net niet lekker meer gaat.

Het schijnt een floepertje te zijn die met het hoofdje in en uit dat bekken hupt, waarschijnlijk gewoon omdat het kan, al wordt er wat verontrustend op gereageerd omdat het niet geheel overeenkomt met de statistieken (waarop vriendje controle goedbedoeld maar toch storend wat zorgen in mijn systeem verspreidt).

De baby zit me prima. Heel gezellig. Alleen zou het wel zo praktisch zijn als het kleine wondertje vandaag ter wereld komt. 8-8-16. De verloskundige vond het een mooie datum. Ik vond het ook prachtig. Laten we dat afspreken. Dat is op een maandag. Edo hoeft donderdagnacht pas weer aan de bak; vrijdag kan dan ‘gewoon’ de winkel weer open. Zo hebben we nog een paar dagen om alles goed te organiseren. In die woorden ‘om alles goed te organiseren’ herken ik de tekst van mijn vriendje controle. Misschien begrijpen jullie de lichte teleurstelling toen de verloskundige vorige week vertelde dat slechts 4% van de baby’s op de uitgerekende datum ter wereld komt en dat de meeste ‘eerste keer baby’s’ gemiddeld 4 dagen later geboren worden. Waarop ik me afvroeg waarom we dan niet standaard een paar dagen extra aan de verwachting plakken. Logisch toch. Dan had ik alles tenminste beter kunnen organiseren…

Want die baby van ons heeft niet zo’n haast. Dobbert lekker relaxed en ontspannen rond. Het schijnt een floepertje te zijn die met het hoofdje in en uit dat bekken hupt, waarschijnlijk gewoon omdat het kan, al wordt er wat verontrustend op gereageerd omdat het niet geheel overeenkomt met de statistieken (waarop vriendje controle goedbedoeld maar toch storend wat zorgen in mijn systeem verspreidt). Na vorige week dan toch ‘keurig’ op weg naar beneden te zijn, bleek uitgerekend vandaag tijdens de controle dat babylief weer omhoog was geplopt.

Misschien een goed idee om zelf uit mijn hoofd te komen, in plaats van de baby te overtuigen om dat koppie te laten zakken. Ik geloof niet dat die kleine aangestuurd hoeft te worden en ik hoef me ook niet door de statistieken op mijn kop te laten zitten. Ik geloof dat er alvast een bedankje naar de baby mag voor de fantastische ondersteuning om Bri uit haar ratio te halen. Hoe handig dat verstand ook is, het staat soms ver van wat werkelijk belangrijk is.

Ik geef me over aan dit lichaam en aan die baby daar binnen, die vast weten wat de juiste tijd is. Ik stop met het bekijken van die buik in de spiegel om uit te vinden of de baby al dan niet is ingedaald. De verloskundige had daar vandaag meer oog voor: “Oh je borsten hangen nog op je buik. Dan is het nog niet ingedaald”. Kortom, we wachten rustig tot ik uit de denkmodus ben en de baby besluit dat het tijd wordt om ons te ontmoeten. Geduld is een schone zaak, en nog een paar dagen uitstel van stinkende luiers is ook wel een lekker fris idee. Tijd voor nog een ontspannen dutje.