Afgemat

Het is 1 januari. Ik lig op mijn matje in savasana, ontspanningshouding. Goed begin van het nieuwe jaar. Links van me zit mijn schoonmoeder in een stoel de aardappels te schillen. Voor me staat de box met de kleine erin, die me steeds met een brede glimlach aankijkt als ik tijdens de zonnegroet vooroverbuig. De yogales van anderhalf uur is inmiddels 1 uur en 15 minuten onderweg. Ik weet dat, want dat is waar ik de les op de computer stopzet omdat ik mee krijg dat de bakker de baby gaat verschonen in een kamer waarvan ik voor de les het raam wagenwijd heb opengezet om te luchten. Rust Reinheid Regelmaat. Dat schijnt te horen bij een baby in huis. Terwijl ik in savasana lig probeer ik ook werkelijk Rust te ervaren en de gedachte: “Het is veel te koud in die kamer. De baby vat kou” voorbij te laten gaan als een ‘voorbij drijvend wolkje aan een verder helderblauwe lucht’. Binnen drie minuten is de hele lucht diep donkergrijs, staat de les op pauze en ik naast de commode, in een overigens heerlijk warme kamer goed opgestookt door de bakker die lief naar me lacht en zegt: “Was het een fijne les? Alweer voorbij?” We zijn tien dagen en evenzoveel halfslachtige yogalessen verder. Melk, kwijl en knuffels laten het matje niet onberoerd. Makarasana mama stijl doet zijn intrede. Ik kijk uit naar de tweede week van januari waarin ik weer start met yogalessen zodat ik mijn eigen les ook weer in de yogastudio kan doen.

Melk, kwijl en knuffels laten het matje niet onberoerd. Makarasana mama stijl doet zijn intrede.

Mama is moe. Dat mag. Alle mama’s zijn dat. Schijnt. Nou ja veel. Vooral mama’s van nog hele kleine mensjes. Zo klein is die van ons ook al weer niet meer. Boefje van nog geen vijf maanden schurkt al tegen de acht kilo aan. Eet graag, veel en de enige Regelmaat die in ons gekke bakkersgezin te vinden is, zijn de meestal op de klok af 3-uurlijkse voedingen van de jonge man. Mama is moe, leeggezogen. Dat mag. Mama is ook yogadocent en die horen altijd te stralen, bruisend van energie en tegelijkertijd omgeven door een aura van ontspanning, liefst met een verlichtende twinkel in de ogen. Met weemoed denk ik terug aan mijn zwangerschap, een doorlopende twinkeltijd mede door de fantastische hormonen die zorgden voor een stralende huid en een glanzende volle bos haar. Natuurlijk was ik gewaarschuwd voor het feit dat wanneer die hormoonhuishouding veranderde er ook een einde zou komen aan die weelderige haardos, maar goed, ik heb best wat krullen van mezelf dus ik dacht dat het wel los zou lopen. Los laat het. Dat zeker. En wat ’s ochtends niet bij bosjes in het doucheputje verdwijnt dat vind ik als plukken terug in grijpgrage mollige babyhandjes. Ondanks dat ik de bakker me voor de bevalling heb laten beloven dat ik me, als de baby er eenmaal was, geen ‘pittig kort kapsel’ zou laten aanmeten omdat dat zo praktisch is, kijk ik af en toe wat beteuterd in de spiegel naar die pluizige warboel van half afgebroken strengen die me steeds dichter bij een korter kapsel brengen.

Mama is moe, leeggezogen. Dat mag. Mama is ook yogadocent en die horen altijd te stralen, bruisend van energie en tegelijkertijd omgeven door een aura van ontspanning, liefst met een verlichtende twinkel in de ogen.

Rust. Reinheid. Regelmaat. Ik ben voorstander. Ik weet alleen niet zo goed hoe ik dat voor elkaar moet krijgen. Ik denk dat het voor de kleine beter is, als ik een dag per week mijn handen vrij heb. Om tot rust te komen, een echt ontspannen yogales of meditatie les te doen, om het huishouden op orde te brengen. Ik besluit een rondleiding te plannen bij kinderdagverblijf in dezelfde buurt als waar wij wonen. Ergens vlakbij. Dat heeft een bevestigende werking. Dat je na de rondleiding bij het kinderdagverblijf de baby verzorgster geen hand durft te geven omdat je je van moeheid werkelijk niet meer kunt herinneren of je dat zojuist al hebt gedaan. Dat zou een hele slechte, vooral maffe, indruk maken en we maakten al niet zo’n beste beurt door te laat te komen. Klassiek gevalletje van “Ik dacht dat jij het adres wist”. Google maps was niet bekend met de term ‘ergens vlakbij’. Op zo’n moment, als je maar met een schaapachtig “Fijne dag nog” afscheid neemt en je handen angstvallig in je zakken houdt, realiseer je je, een dagje crèche is helemaal geen gek idee. Sterker nog. Dit is een fantastisch idee. Ze houden hier van knuffelen. Leren omgaan met andere kindjes is heel goed. Anders wordt het zo’n eigengereid mannetje. Die melodramatische moeders die daar een probleem van maken, daar ben ik er in ieder geval geen van.

Dat je niet langer blij hoeft te zijn met de lange rij bij de kassa in de supermarkt omdat je dan eindelijk een “moment voor jezelf” hebt en vervolgens stamelend tegen bekende in dezelfde rij probeert uit te leggen waarom je met zo’n wezenloze blik voor je uit aan het staren bent.

De bakker en ik hebben behoefte aan een dagje onze handen vrij want we hebben een bedrijf te runnen, we zijn bezig met een nieuw project met alle extra drukte die daarbij komt kijken, en om die Reinheid te waarborgen moet je je handen ook een paar uur vrij hebben. Uitgemaakte zaak. Ik kijk er vooral naar uit een beetje uit te rusten. Dat je niet langer blij hoeft te zijn met de lange rij bij de kassa in de supermarkt omdat je dan eindelijk een “moment voor jezelf” hebt en vervolgens stamelend tegen bekende in dezelfde rij probeert uit te leggen waarom je met zo’n wezenloze blik voor je uit aan het staren bent en opnieuw moe wordt omdat je je to do lijst puntsgewijs aan het doornemen bent met betreffende bekende bij de kassa die daar vast ook heel slaperig van wordt. Dat je je dus tot zo’n moeder ontpopt hebt die het heel druk heeft en dat te pas en onpas benadrukt. Zo’n moeder die tijdens de rondleiding bij het kinderdagverblijf ook nog heel flauw grapt: “We weten in ieder geval dat hij niet allergisch is voor stofmijt” en dat je dan graag door de grond wilt zakken. En dat je dan ’s avonds laat nadat je nog met worstelende huilie huilie baby op je knie een vergunningsaanvraag voor het nieuwe project correct probeert in te vullen, de laatste yoga bevestigingen hebt gemaild, een bestelling voor de winkel hebt gedaan, dat je dan, als baby en bakker eindelijk heerlijk naast je te liggen snurken, zelf wakker ligt van de buikpijn omdat je jezelf zo’n vreselijke moeder vindt als je de kleine een dagje naar het kinderdagverblijf laat gaan. Zo'n moeder dus.